بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌و مهربانى‌اش هميشگى.

إِنَّا كُلَّ شَيْءٍ خَلَقْناهُ بِقَدَرٍ

ما هر چيزى را اندازه آفريديم.

وَ ما أَمْرُنا إِلَّا واحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ

و فرمان ما جز فرمان واحدى نيست كه مانند يك چشم بر هم زدن است.

وَ لَقَدْ أَهْلَكْنا أَشْياعَكُمْ فَهَلْ مِنْ مُدَّكِرٍ

بى‌ترديد ما هم‌مسلكان شما را [كه در گذشته به سر مى‌بردند، به خاطر طغيانشان‌] هلاك كرديم؛ پس آيا پند گيرنده‌اى هست؟

وَ كُلُّ شَيْءٍ فَعَلُوهُ فِي الزُّبُرِ

و هر عملى را كه انجام دادند در نامه‌هاى اعمالشان ثبت است.

وَ كُلُّ صَغِيرٍ وَ كَبِيرٍ مُسْتَطَرٌ

و هر كوچك و بزرگى [از اعمالشان در آن‌] نوشته شده است.

إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ

يقينا پرهيزكاران در بهشت‌ها و [كنار] نهرها هستند؛

فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ

در جايگاهى حق و پسنديده نزد پادشاهى توانا.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ الرَّحْمٰنُ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ [خداى‌] رحمان

عَلَّمَ الْقُرْآنَ

قرآن را تعليم داد.

خَلَقَ الْإِنْسانَ

انسان را آفريد؛

عَلَّمَهُ الْبَيانَ

به او بيان آموخت؛

الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبانٍ

خورشيد و ماه با حسابى [منظم و دقيق‌] روانند؛

وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ يَسْجُدانِ

و گياه و درخت همواره [براى او] سجده مى‌كنند؛

وَ السَّماءَ رَفَعَها وَ وَضَعَ الْمِيزانَ

و آسمان را برافراشت و [براى سنجش هر امر معنوى و مادى‌] ترازو نهاد؛

أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزانِ

تا در [سنجيدن با] ترازو طغيان روا مداريد [و از مرز عدالت و انصاف مگذريد.]

وَ أَقِيمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَ لا تُخْسِرُوا الْمِيزانَ

و ترازو را به عدالت برپا داريد و از ترازو مكاهيد؛

وَ الْأَرْضَ وَضَعَها لِلْأَنامِ

و زمين را براى [زندگى‌] مردم نهاد؛

فِيها فاكِهَةٌ وَ النَّخْلُ ذاتُ الْأَكْمامِ

در آن ميوه‌ها و نخل ها با خوشه‌هاى غلاف‌دار است؛

وَ الْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَ الرَّيْحانُ

و دانه‌هاى با سبوس و كاه و گياهان خوشبو است،

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس [اى انس و جن!] كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ صَلْصالٍ كَالْفَخَّارِ

انسان را از گلى خشكيده مانند سفال آفريد.

وَ خَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مارِجٍ مِنْ نارٍ

و جن را از آميزه‌اى [از شعله‌هاى مختلف‌] به وجود آورد.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

رَبُّ الْمَشْرِقَيْنِ وَ رَبُّ الْمَغْرِبَيْنِ

پروردگار دو مشرق و پروردگار دو مغرب است.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيانِ

دو درياى [شيرين و شور] را روان ساخت در حالى كه همواره باهم تلاقى و برخورد دارند؛

بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لا يَبْغِيانِ

[ولى‌] ميان آن دو حايلى است كه به هم تجاوز نمى‌كنند [درنتيجه باهم مخلوط نمى‌شوند!]

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ

از آن دو دريا لؤلؤ و مرجان بيرون مى‌آيد.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

وَ لَهُ الْجَوارِ الْمُنْشَآتُ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلامِ

و او را در دريا كشتى‌هاى بادبان برافراشته چون كوه‌هاست.

فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

كُلُّ مَنْ عَلَيْها فانٍ

همه آنان كه روى اين زمين هستند، فانى مى‌شوند.

وَ يَبْقيٰ وَجْهُ رَبِّكَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرامِ

و تنها ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت باقى مى‌ماند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به خورشيد و گسترش روشنى‌اش

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

و به ماه هنگامى كه از پى آن برآيد

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

و به روزچون خورشيد را به خوبى آشكار كند

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

و به شب هنگامى كه خورشيد را فرو پوشد

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

و به آسمان و آنكه آن را بنا كرد

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

و به زمين و آنكه آن را گستراند

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

و به نفس و آنكه آن را درست و نيكو نمود،

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

پس بزه‌كارى و پرهيزكارى‌اش را به او الهام كرد.

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

بى‌ترديد كسى كه نفس را [از آلودگى پاك كرد و] رشد داد، رستگار شد.

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و كسى كه آن را [به آلودگى‌ها و امور بازدارنده از رشد] بيالود [از رحمت حق‌] نوميد شد.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

قوم ثمود به سبب سركشى و طغيانش [پيامبرشان را] تكذيب كرد،

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

زمانى كه بدبخت‌ترينشان به‌پا خاست.

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذاريد]

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

ولى به تكذيب او برخاستند و ناقه را پى كردند، و در نتيجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختى بر آنان فرو ريخت و همه قوم را با خاك يكسان و برابر ساخت؛

وَ لا يَخافُ عُقْباها

و خدا از سرانجام آن كار [كه نابودى ستمكاران است‌] پروايى ندارد.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به انجير و زيتون

وَ طُورِ سِينِينَ

و به طور سينا

وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ

و به اين شهر امن

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ

كه ما انسان را در نيكوترين نظم و اعتدال آفريديم.

ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ

آن گاه او را [به سبب گناهكارى‌] به [مرحله‌] پست‌ترين پستان بازگردانديم.

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ

مگر آنان كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، پس آنان را پاداشى بى‌منت و هميشگى است.

فَما يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ

[اى انسان!] پس چه چيزى تو را بعد [از اين همه دلايل‌] به تكذيب پاداش وامى‌دارد؟

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحاكِمِينَ

آيا خدا بهترين داوران نيست؟